Een onzichtbare beperking: Een vloek of een zegen?

Bij mij kunnen de mensen meteen zien dat ik anders ben. Ik ben 1m20 lang/kort*. Betekent overigens niet dat anderen dan altijd meteen weten hoe ‘hiermee om te gaan' en hoe daarop in te spelen.
Bijvoorbeeld als je gaat solliciteren. Het begint al bij de eerste mail richting Personeelszaken van het betreffende bedrijf. Zal ik gewag maken van het feit dat ik iets onder het gemiddelde scoor, qua lengte dan toch? Zo ja? Hoe? De meeste mensen die ik daarover om advies vraag, raden mij dit ten stelligste af: het is totaal niet relevant voor de functie waar je op solliciteert. Natuurlijk hebben zij gelijk. Niets over zeggen.
En als ik wordt uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek? Ik vind het heel menselijk als men zich in het eerste ogenblik even overvallen voelt als ik op afspraak verschijn. En onderzoek heeft aangetoond dat de eerste 20 seconden cruciaal zijn voor een eerste indruk – en het verloop (lees: succes) van het gesprek.
Begin ik dan niet direct met een ‘achterstand’?
Ik heb diverse sollicitatiegesprekken met wisselend succes meegemaakt en ik kan er nog altijd geen antwoord op geven.

Vloek of een zegen?

Ik vraag mij daarom wel eens af of het nu een vloek of een zegen is wanneer mensen niet aan je kunnen zien dat je een chronische ziekte of een handicap hebt. Als het niet zichtbaar is, is het natuurlijk logisch dat je niet met je beperking te koop loopt. En het liefst niet, zolang het niet nodig is, anderen erop attent te maakt dat er toch iets loos(?) is met je. Dan heb je immers het gevoel dat mensen je behandelen zoals ieder ander. Aan de andere kant: als mensen er later tóch achter komen, dan ontstaat er toch even een ongemakkelijke situatie. Gaat het hier om vertrouwen? Is de bereidheid om je kwetsbaar op te stellen in het geding? Want je kunt natuurlijk wel vinden dat een handicap er niet toe zou mogen doen, anderen moeten dit wel een 'plekje' geven.

Dit vraagstuk is met name van belang als je op zoek bent naar een passende baan. Mensen vragen mij weleens om advies of -en zo ja: wanneer?- je aan moet geven dat je een beperking hebt?
De algemene regel is dat als je kunt begrijpen dat je beperking negatief van invloed kan zijn op de kwaliteit van je werk van de functie waar je op solliciteert, moet je er melding van maken.
Het is typisch een antwoord waar je weer weinig mee opschiet in dit vraagstuk. Ik denk ook wel eens aan de interviewer die je beperking -en het moment wanneer het aan bod komt(!)- een plek moet geven. Dat laatste maakt dat -relevant of niet- ik wel vind dat ik in een vroeg stadium open moet zijn over mijn geringe lengte. Dat doe ik dan wel subtiel. Zo ben ik in het verleden jaren actief geweest als voorzitter van de Belangenvereniging van Kleine Mensen. Dit heeft een plaats in mijn CV onder nevenactiviteiten gekregen. Mensen die de tijd nemen voor mijn CV zullen dit zeker lezen. Verder maak ik tijdens de eerste kennismaking (met een kwinkslag) handig gebruik van mijn achternaam.
Kortom: het is een heel persoonlijke afweging waarbij ik mensen die mij om raad vragen het advies geef om daarover met mensen die je vertrouwt, eens uitgebreid van gedachten te wisselen.

Voor mijzelf -met alle mitsen en maren- houd ik het er maar op dat ik een eerlijke kans krijg. Anders kan ik net zo goed thuisblijven.

*Doorhalen wat niet van toepassing is

Wajongers in de bocht bij WerkenFM


'Wat nou Wajong?!' is een informatief programma waarin Wajong en werk centraal staat. Bijzondere gasten, de 'Wat nou Wajong-Factchecker', Wajong in de (sociale) media en natuurlijk leuke platen; het is allemaal wekelijks te beluisteren op woensdagmiddag vanaf 15:00 uur in 'Wat nou Wajong?!' bij WerkenFM. Uitzending gemist? Geen nood klik hier.